หนี

ร่างกายเป็นแหล่งสะสม     สารพิษ

จิตใจเป็นแหล่งหมักหมม     ทุกข์ – สุข

สังคม การเมือง ซับซ้อน     ซ่อนใจ

ที่ไหนบ้างไม่มีสิ่งเหล่านี้     ข้าฯ จะไป

ธรรมชาติ-มนุษย์

ในการดำเนินไปของสรรพสิ่งและมวลมนุษย์นั้น

ย่อมมีการเหลื่อมล้ำกันบ้าง

ระหว่างความดื้อรั้นของมนุษย์

กับความโหดร้ายของธรรมชาติ

อย่างไหนจะทรงอานุภาพมากกว่ากัน

ไม่มีใครรู้....ไม่มีใครรู้

หนทาง – สวนทาง

เดินตามรอยถนนสายเก่า

ย้อนกลับมาบ้านเกิด

รอยเท้าเมื่อครั้งเก่าก่อน

ถูกกลบทับไว้ใต้ถนนคอนกรีต

เดินสวนทางกับลูกศรชี้ทางเข้าเมือง

สวนทางกับหนุ่มสาว

ผู้ซึ่งหอบสิ่งของ...และรอยยิ้ม

เขามุ่งหน้าไป

ข้าฯมิทันกล่าวอะไรกับพวกเขา

เพราะข้าฯมุ่งหน้ากลับบ้าน

และดูเหมือนพวกเขาก็เร่งรีบเหลือเกิน

แต่ข้าฯไม่รีบร้อน

หัวใจ – ท้องฟ้า

หากชีวิตคนเราเปรียบดังเช่น         ท้องฟ้า

ก็ขอจงทำหัวใจให้กว้างเฉกเช่น       แผ่นฟ้า

ยอมรับความหม่นหมองมืดมัวของ    เมฆฝน

โอบรับความมืดมิดจากหัตถ์ของ        ราตรีกาล

จงอดทนอยู่อย่างสงบเพื่อรอคอย       แสงตะวัน

                                 ไม่วันนี้  วันหน้า  หรือวันหนึ่งซึ่ง          ความงดงาม

       จะเป็นของผู้มีหัวจิตหัวใจที่             กว้าง – แกร่ง

เท่านั้น............

สักพัก – สักครู่

หยุดฝันถึงอุดมการณ์ไว้สักครู่

หยุดทำหน้าเคร่งขรึมซะที

หยุดพูดถึงวิชาการสักพัก

เลิกความคิดจะสร้างสรรค์โลกไว้ก่อน

แล้ว....จงนั่งล้อมวงกันไว้  ชูแก้วขึ้นดื่ม  พร้อม ๆ กัน

แล้ว...พูดถึงสิ่งลามก  อุบาทว์หยาบโลน  ไร้สาระ

คุณจะดื่มสักกี่แก้วก็ได้  พูดอะไรก็ได้  ให้เหมือนคนเสียสติยิ่งดี

......

สักครู่...สักพัก

ในรอยร้าว

ขอเธอจงมองตึกสูง...นั้นสิ

เธอจะเห็นรอยร้าว

และขอเธอเพ่งไปในรอยร้าว...นั่นสิ

เธอเห็นอะไร ?

เด็กน้อยหน้าตามอมแมม

แววตาของผู้ยากไร้

บทเพลงของชายตาบอด

และบางที...เห็นตัวเธอเอง

ความจริงต้องไม่มีความขัดแย้ง

เราเรียกร้องความสมานฉันท์บนสังคมประชาธิปไตย ได้อย่างไรกัน

เมื่อประชาธิปไตย คือสังคมที่แบ่งแยกแบ่งพวก

                        เสียงข้างมากคือผู้ชนะ  เป็นผู้กำหนดเงื่อนไขทางสังคม                                        

เราเรียกร้องความยั่งยืนในโลกของทุนนิยม ได้อย่างไรกัน

เมื่อทุนนิยม คือตัวการที่ทำให้คนรวยกับคนจนถ่างห่างกันออกไปทุกที

เงินตรามากกว่า มีโอกาสครอบครองปัจจัยการผลิตและเข้าถึงทรัพยากรได้มากกว่า

ฉะนั้นทั้งประชาธิปไตยและทุนนิยมจึงควรอยู่กันคนละโลกกับความสมานฉันท์และความยั่งยืน

หากมีผู้ใดกล่าวว่ามันอยู่ด้วยกันได้ 

มันผู้นั้นปลิ้นปล้อนคบไม่ได้

เพราะโลกจะยั่งยืนได้ ต้องอาศัยความสมานฉันท์

และสังคมที่เท่าเทียมเท่านั้น ที่จะสร้างความสมานฉันท์ให้เกิดขึ้น

และความสมานฉันท์จะเป็นแสงประกายสู่ความยั่งยืน

และมันคือความจริง

.........................................................................